إِنْ أُرِيدُ إِلَّا الْإِصْلَاحَ مَا اسْتَطَعْتُ وَمَا تَوْفِيقِي إِلَّا بِاللَّهِ عَلَيْهِ تَوَكَّلْتُ وَإِلَيْهِ أُنِيبُ

إِنْ أُرِيدُ إِلَّا الْإِصْلَاحَ مَا اسْتَطَعْتُ وَمَا تَوْفِيقِي إِلَّا بِاللَّهِ عَلَيْهِ تَوَكَّلْتُ وَإِلَيْهِ أُنِيبُ

سایت رسمی جماعت دعوت و اصلاح

  • اشاره: در این مقاله نویسنده کوشید با تبیین درست نسبت میان دین و رسانه در جهان جدید، موضوع مسأله را بازشکافد. در آن ویژگی‌های مهم و محوری رسانه در دنیای نو برشمرده و با تکیه بر آرای تامسون، تمایزات رسانه‌های کلاسیک و مدرن را گوشزد کرده‌ است. نویسنده تلاش نموده است سه دوره را در سنت تعامل میان دین و رسانه تشخیص دهد و ویژگی‌های هر دوره را برشمارد. ذکر این نکته ضروری است که مطلب حاضر، به دلیل بلند بودن، با تلخیص عرضه می‌شود.

    * پرسش از رابطه دین و رسانه در وهله نخست، پرسش از رابطه دو نهاد اجتماعی با یکدیگر است. رسانه و دین به تعبیر درست مک کوئیل دو نهاد معرفت‌اند.
    * تامسون معتقد است که رسانه‌های جدید قدرت نمادی را از انحصار نهادهای دینی خارج کردند و موجبات تکثر آن را فراهم کردند.
    * تامسون معتقد است که در قرن شانزدهم «اقتدار دینی بطور فزاینده‌یی شعبه شعبه شد» و این به خاطر شکل‌گیری نهضت پروتستانتیسم و پدیدآمدن فرقه‌های دینی تازه‌یی بود که «از سبکهای متمایز زندگی دفاع می‌کردند و مدعی راههای بدیلی برای دستیابی به حقیقت کتاب مقدس» بودند.